Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.
En natuurlijk de Wolfman.
Deze iconische horrorfiguren zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, en tarten enkelvoudige interpretaties terwijl ze het publiek in generaties lang angsten. Onlangs hebben we een nieuwe Dracula (in Nosferatu -vorm) van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro is een verse Frankenstein aan het maken, en nu presenteert Writer-Director Leigh Whannell zijn visie op de Wolfman.
Maar hoe trekt een filmmaker als Whannell de aandacht van het moderne publiek op met nog een weerwolffilm, vooral een gericht op de Wolfman? Meer in het algemeen, hoe maken deze filmmakers, zoals Whannell opmerkt, klassieke monsters beangstigend en herkenbaar in de huidige tijd?
Bereid je zilveren kogels voor, verzamel je wolfsbane en slijp je inzet - en je vermogen om de symbolische diepte van monsterverhalen te interpreteren - omdat we Whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn benadering om geliefde wezens zoals de Wolfman te revitaliseren zoals de Wolfman In 2025, en waarom je opgewonden zou moeten zijn!
