Tijdens een recente hands-on demo van Doom: The Dark Ages, merkte ik dat ik onverwacht werd herinnerd aan Halo 3. Halverwege de ervaring werd ik gemonteerd op een Cyborg-draak, waarbij ik een spervuur van machinegeweervuur ontketende over een demonisch gevechtsschema. Nadat ik de verdedigende torentjes van het schip had uitgeschakeld, landde ik mijn beest bovenop het schip en stormde ik door de lagere dekken, waardoor de bemanning een gruwelijke puinhoop veranderde. Even later barstte ik door de romp en sprong terug op mijn draak om mijn kruistocht tegen Hell's Machines voort te zetten.
Fans van Bungie's iconische Xbox 360 -shooter zullen de overeenkomsten herkennen met de aanval van Master Chief op de Scarab -tanks van het Covenant. Terwijl de helikopterachtige horzel is vervangen door een holografische vleugelige draak en de gigantische laser-firing mech door een occulte vliegende boot, blijft de essentie van de ervaring: een luchtaanval die overgaat in een verwoestende instapactie. Verrassend genoeg was dit niet het enige halo-achtige moment in de demo. Hoewel de gevechtskern van de donkere eeuwen onmiskenbaar ondergang is, weerspiegelt het ontwerp van de campagne de shooters van het late jaren 2000 met zijn uitgebreide tussenfilmpjes en nadruk op gameplay nieuwheid.
Over twee en een half uur speelde ik vier niveaus van Doom: The Dark Ages. Het eerste niveau, de opener van de campagne, weerspiegelde de strak tempo, zorgvuldig ontworpen niveaus van Doom (2016) en het vervolg. De daaropvolgende niveaus introduceerden me echter bij het besturen van een kolossale mech, vliegen met de draak en het verkennen van een enorm slagveld gevuld met geheimen en krachtige minibosses. Dit afwijking van de traditionele focus van Doom op mechanische zuiverheid voelt meer verwant aan games zoals Halo, Call of Duty en zelfs oude James Bond -titels zoals Nightfire, die bekend staan om hun gescripte setpieces en nieuwe mechanica.
Deze richting is intrigerend voor DOOM, vooral gezien de serie ooit een soortgelijk pad afgewezen. De geannuleerde Doom 4 zou lijken op Call of Duty, met een moderne militaire esthetiek en een focus op personages, filmische verhalen en scriptgebeurtenissen. ID -software heeft uiteindelijk deze ideeën geschrapt voor de meer gerichte Doom (2016). Toch zijn ze hier weer in de donkere eeuwen, die in 2025 worden vrijgegeven.
Het snelle tempo van de campagne wordt onderbroken door nieuwe gameplay -ideeën die doen denken aan de meest innovatieve momenten van Call of Duty. Mijn demo begon met een lang, uitgebreid filmpje dat het rijk van Argent d'ur, de weelderige Maykrs en de Night Sentinels opnieuw introduceerde - de ridderlijke kameraden van de Doom Slayer. De slayer wordt afgeschilderd als een angstaanjagende legende, een bedreiging op nucleaire niveau. Hoewel deze overlevering bekend is om enthousiastelingen te doen, voelt de diep filmische benadering nieuw en doet denken aan Halo. Dit gaat verder in de niveaus, met NPC Night Sentinels verspreid, vergelijkbaar met UNSC -mariniers in Halo. Hoewel ze niet naast je vechten, suggereert hun aanwezigheid dat je deel uitmaakt van een grotere kracht, net als Master Chief.
Het inleidende filmpje heeft een aanzienlijk karakterwerk en het valt nog te bezien of dit is wat Doom nodig heeft. Ik geef de voorkeur aan de subtiele verhalen van de vorige games, overgebracht via milieuontwerp en Codex -inzendingen, met cinematica gereserveerd voor grote onthullingen, zoals in Doom Eternal. De tussenfilmpjes in de donkere eeuwen zijn echter kort, het opzetten van missies zonder de intense stroom van de game te onderbreken.
Andere onderbrekingen komen in de vorm van nieuwe gameplay -segmenten. Na de openingsmissie, die begint met het slachten van de jachtgeweer en eindigt met het pareren van hellids met behulp van het nieuwe schild van de slayer, bevond ik me in de cockpit van een Pacific Rim-achtige Atlan Mech, worstelende demonische Kaiju. Toen stierf ik op de cybernetische draak en haalde ik gevechtsschepen en pistool op. Deze strak gescripte niveaus verschuiven het tempo van de campagne en introduceren gameplay-ideeën die doen denken aan de meest memorabele sequenties van Call of Duty, zoals de AC-130 Gunship Mission of Infinite Warfare's Dogfighting van Modern Warfare. De Atlan Mech is langzaam en zwaar, waardoor de legers van Hell lijken op Warhammer Miniatures, terwijl de draak snel en wendbaar is en een andere ervaring biedt dan Classic Doom.
Veel van de beste FPS -campagnes gedijen op zo'n variëteit. Half-Life 2 en Titanfall 2 stellen de standaard in, en Halo's mix van voertuigen en on-voet sequenties voegt een rijke textuur toe. Ik weet echter niet zeker of dit voor de ondergang zal werken. De donkere eeuwen, net als Eternal, is een complexe schutter die constante aandacht eist terwijl je schoten, schildworpen, parries en brute melee -combo's samenwent. De sequenties van Mech en Dragon voelen daarentegen minder boeiend, bijna als QTes.
In Call of Duty werkt overstappen naar een tank of gunship omdat de mechanische complexiteit niet ver verwijderd is van missies op voet. In de donkere eeuwen is er echter een duidelijke kloof tussen gameplaystijlen, waardoor de overgang schokkend wordt. Terwijl de kerngevecht van Doom de ster blijft, voelen de Mech- en Dragon -sequenties als een stap neer van de intense grondgevecht.
Mijn laatste uur van spelen introduceerde "Siege", een niveau dat zich opnieuw concentreert op het uitzonderlijke gunplay van ID maar het typisch claustrofobische niveauontwerp uitbreidt naar een enorm open slagveld. Het doel is om vijf Gore-portals te vernietigen, die doen denken aan de multi-objectieve missies van Call of Duty, maar het roept ook het contrast van Halo tussen binnen- en buitenomgevingen op. De grotere ruimtes vereisen heroverweging van wapenbereiken, met behulp van ladingsaanvallen om grote afstanden af te leggen en het schild te gebruiken om artillerie af te buigen.
De uitbreiding van de speelruimte van Doom kan leiden tot ongerichte momenten, met backtracking en lege paden die het tempo verstoren. Ik had graag gezien dat de draak meer als Halo's Banshee gebruikte, waardoor luchtaanvallen en divebombarderen in minibossgevechten mogelijk waren om het tempo te behouden en de draak naadlooser te integreren.
Ondanks de algehele vorm van de volledige campagne, is het fascinerend om een opstanding van ideeën te zien die ooit ongeschikt wordt geacht voor de serie. De geannuleerde Doom 4 bevatte gescripte setpieces en voertuigscènes, vergelijkbaar met wat we zien in de Atlan- en Dragon -secties. Marty Stratton van ID Software bevestigde dat Doom 4 dichter bij Call of Duty was, met meer filmische elementen en personages. Deze ideeën werden gesloopt, maar ze zijn teruggekeerd in de donkere eeuwen, met instapactiesetpieces, weelderige cinematics, een bredere cast van personages en belangrijke kennis onthullen.
De vraag blijft: waren deze ideeën altijd een slechte pasvorm voor de ondergang, of waren ze gewoon niet geschikt toen ze te dicht leken op Call of Duty? Hoewel ik de scepsis deel van fans die ooit vreesden voor 'Call of Doom', ben ik ook enthousiast om ID -software mogelijk te zien dat deze aanpak kan werken binnen het moderne Doom -framework.
De kern van de donkere eeuwen blijft zijn intense gevechten op voet. Niets in de demo suggereert dat het niet het middelpunt zal zijn, en alles wat ik speelde bevestigt dat het weer een fantastische heruitvinding van Doom's kern is. Hoewel ik geloof dat dit alleen een hele campagne kan ondersteunen, heeft ID -software andere plannen. Sommige van de nieuwe ideeën voelen mechanisch dun aan, waardoor ze zich zorgen maken dat ze afbreuk kunnen doen aan de ervaring in plaats van het te verbeteren. Er is echter nog veel te zien, en alleen de tijd zal deze demo -missies contextualiseren. Ik wacht gretig op 15 mei, niet alleen om terug te keren naar het ongeëvenaarde gunplay van ID, maar om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen: is DOOM: The Dark Ages een goed gemaakte FPS-campagne uit de late jaren 2000 of een onsamenhangend?
