Yönetmen Hugo Martin, Doom için Mantra'yı tanıttığında: Xbox'ın geliştiricisi doğrudan sırasında “Stand and Fight” olarak Karanlık Çağlar , hemen ilgimi çekti. Bu yaklaşım, hiper-kinetik, sürekli mobil savaşta gelişen Doom Eternal ile tam bir tezat oluşturuyor. Ancak Doom Eternal , oyuncuları daha sabit bir strateji - Çapulcu - benimsemeye zorlayan bir düşmanı tanıttı. Doom Serisindeki en tartışmalı düşmanlardan biri olduğu bilinen Çapulcu hem nefret ediyor hem de seviliyor. Şahsen ben bir hayranıyım. Doom: Karanlık Çağların gerçekleşmesi, Çapulcu'yı yenmek için çok önemli bir mekanik olan parlak yeşil ışıklara tepki vermenin etrafında dönüyor.
Emin olun, karanlık çağlar Çapulcu'nun sinir bozucu kafes kavgalarını çoğaltmaz. Kurşun geçirmez bir kalkanla korunan ve ölümcül kombo saldırıları ile korunan Agaddon Hunter'ı tanıtırken, Ebedi'nin savaş felsefesinin özü her düşman karşılaşmasına dokunuyor. Çapulcu tasarım ilkeleri yeniden tasarlandı ve karanlık çağların çekirdek savaş sistemine entegre edildi, bu da yağmacı savaşlarının stratejik derinliğini koruyan ancak aynı hayal kırıklığı olmadan karşılaşmalarla sonuçlandı.
Çapulcu, Doom Ebedi'de bir anomali olarak öne çıkıyor. Oyun genellikle arenalar etrafında dalış yapan oyuncuları, daha az düşmanları verimli bir şekilde göndermeyi ve daha büyük tehditler arasında hokkabazlık yapmayı içerir. Ebedi , genellikle bir yönetim oyunu olarak tanımlanır ve oyuncuların savaş alanını kontrol etmeleri için kaynakları, hareketi ve silahları stratejik olarak yönetmelerini gerektirir. Çapulcu bu akışı bozar, bölünmemiş dikkat gerektirir ve genellikle izole bire bir senaryolarda ortaya çıkar. Daha büyük bir çatışmanın ortasında göründüğünde, en iyi strateji sadece Çapulcu'ya odaklanmadan önce diğer düşmanları temizlemektir.
Doom Eternal'ın Çapası, FPS tarihinin en tartışmalı düşmanlarından biridir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda
Bu tamamen hareketsiz durmak anlamına gelmez - sonuçta Ebedi Doom . Aksine, stratejik konumlandırma yoluyla savaş alanına hakim olmakla ilgilidir. Çok yakın ve Çapulcu size neredeyse değiştirilemez bir av tüfeği patlaması ile vurabilir. Çok uzak, ve sizi kaçmak daha kolay ama sizi balta salınımının dışında tutan mermilerle püskürecek. Onu yenmenin anahtarı, kendinizi bir balta saldırısı deneyeceği yere konumlandırmaktır; Güvenlik açığı penceresi bu hareketin sarılması sırasında. Enerji kalkanı diğer tüm saldırıları emer, bu yüzden gözlerinin parlak yeşil yanıp sönmesini beklemelisiniz - vuruş sinyaliniz.
Doom'da: Karanlık Çağlar , bu parlak yeşil sinyal yine çok önemlidir. Orijinal kıyametin başını salladığında, düşmanlar mermi cehennem oyunlarını anımsatan mermilerin voleybollarını piyasaya sürüyor. Bunlar arasında, özel yeşil füzeler, Doom Slayer'ın yeni kalkanını kullanılarak, ordnance'ı saldırgana geri gönderebilir. Başlangıçta, bu savunmacı bir hamle, ancak kalkanın rune sisteminin kilidini açtığınızda, parrying, çarpıcı düşmanlar yapabilir veya omzuna monte edilmiş, otomatik hedefli topunuzu tetikleyebilen güçlü bir saldırı aracı haline gelir.
Karanlık Çağların savaş alanlarında gezinmek, çeşitli güçlü şeytanlara karşı bir dizi odaklanmış bire bir kavga içeriyor. Sadece hayatta kalma için yeşil ışıklara bağımlı olmasa da, kalkan runelerine hakim olmak, parryayı cephaneliğinizin önemli bir parçası haline getirir. Yerleşimleri yakın mesafeden ateşlemeyecekleri için düşmanlarınızdan optimal mesafeyi bulmanız ve yeşil küreleri parlatmak için kendinizi doğru bir şekilde konumlandırmanız gerekir. Hızlı refleksler şarttır, Çapulonun salınımından kaçmaya benzer, savaş deneyiminizi bir dizi yoğun, odaklanmış savaşlar haline getirir. Tıpkı Çapulcu'ya karşı olduğu gibi durup savaşıyorsun.
Çapulcunun ortak bir eleştirisi, Doom Eternal'ın akışını bozmasıydı. Oyuncuları diğer zorluklar için kullanılan taktikleri terk etmeye zorladı, bu yüzden çok takdir ediyorum - aynı performans içinde dansı kırmak için baleden geçmek gibi. Doom Ebedi , kaynaklara, silahlara ve savaşa yeni yaklaşımlar talep ederek geleneksel FPS kurallarını kırdı. Çapulcu bu yeni kuralları kırdı ve nihai bir meydan okuma. Bu meydan okumayı kucaklarken, neden birçok oyuncuyu hayal kırıklığına uğrattığını anlıyorum.
Agaddon avcısı Çapulcuya en çok benzeyebilirken, karanlık çağlardaki her iblis Ebedi'nin müthiş düşmanının unsurlarını içerir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda
Doom: Karanlık Çağlar, çeşitli “dansları” savaş sistemine entegre ederek bunu ele alıyor. Her büyük düşmanın benzersiz yeşil mermileri veya yakın dövüş saldırıları vardır, bu da farklı stratejiler gerektirir. Örneğin Mancubus, dokumanın ayrılmasını gerektiren yeşil “sütunlar” ile enerji “çitleri” ateşler. Vagary, bir abaküs gibi ölümcül küreleri fırlatır ve sizi doğru sıraları koşmaya ve saptırmaya zorlar. İskelet Revenant, alternatif desenlerle ateşlenen yeşil kafataslarından birini yakana kadar dokunulmaz olan yağmacıyı yansıtıyor.
Her bir iblis benzersiz hareket ve tepkiler gerektirirken, yeni düşmanların tanıtılması sorunsuz hissediyor. Agaddon Hunter ve Komodo yakın dövüş saldırılarıyla dik zorluklar sunsa da, taktiklerinizi göründüklerinde uyarlamaya alışkınsınız. Çapulcu sorunu asla onun tasarımı değil, beklenmedik kural kırıcı doğası değildi. Doom: The Dark Ages, oyuncuları aniden tanıtmak yerine tüm oyun boyunca reaksiyon tabanlı mekaniği yerleştirerek benzer zorluklara hazırlar.
Bu değişim, zorluğun daha az yoğun olduğu anlamına gelir-kalkanla parry penceresi, Çapulcu'nun bölünmüş saniye güvenlik açığından daha affedicidir. Yine de, bir düşmanla kilitleme, mükemmel bir anı bekleyen ve yeşil ışık göründüğünde çarpıcı olan temel kavram her savaşın ayrılmaz bir parçasıdır. Doom: Karanlık çağlar bu fikirleri farklı şekilde sunabilir, ancak açıkça mevcuttur. Duruyorsun ve savaşıyorsun.
